Według Ber­mana i współ­au­to­rów (1) ide­alny kan­dy­dat do oste­oto­mii jest szczu­płą, aktywną osobą w wieku pomię­dzy piątą a szó­stą dekadą życia, z bólem stawu kola­no­wego współ­wy­stę­pu­ją­cym z jed­no­prze­dzia­ło­wymi zmia­nami zwy­rod­nie­nio­wymi, bez obja­wów pato­lo­gicz­nych ze stawu rzepkowo-udowego i wię­za­deł. Dodat­kowo staw kola­nowy powi­nien być sta­bilny, z peł­nym wypro­stem i mini­mum dzie­więć­dzie­się­cioma stop­niami zgięcia.

Noyes przed­sta­wia, że domi­nu­ją­cym wska­za­niem do wyso­kiej oste­oto­mii kości pisz­cze­lo­wej są małe lub umiar­ko­wane zmiany zwy­rod­nie­niowe i zabu­rzona oś koń­czyny dol­nej u mło­dego ( pomię­dzy trzy­dzie­stym a pięć­dzie­sią­tym rokiem życia) pacjenta, który cierpi na ból stawu udowo-piszczelowego i chcia­łyby pozo­stać przy aktyw­nym stylu życia. Poka­zuje także ana­lizę na temat wyko­ny­wa­nia oste­oto­mii u pacjen­tów po sześć­dzie­sią­tym roku życia (2). Uważa, że tacy pacjenci są lep­szymi kan­dy­da­tami do endo­pro­tezy niż do oste­oto­mii kolana, ponie­waż mają z reguły zaawan­so­wane zmiany zwy­rod­nie­niowe,
na więk­szych powierzch­niach i jego zda­niem po wyso­kiej oste­oto­mii kości pisz­cze­lo­wej nadal będą zgła­szać objawy bólowe z zaję­tego prze­działu. Autor wnosi także prze­ko­na­nie,
że po jed­no­prze­dzia­ło­wej endo­pro­te­zie stawu kola­no­wego poziom aktyw­no­ści fizycz­nej, nie będzie się wiele róż­nił, od tego, jaki miałby pacjent po osteotomii.

Dużym czyn­ni­kiem ryzyka w roz­woju zmian zwy­rod­nie­nio­wych u pacjen­tów są wcze­śniej­sze meni­scek­to­mie pro­wa­dzące do szyb­szego zuży­wa­nia się chrząstki i szyb­szej ewo­lu­cji scho­rze­nia. Cho­roba zwy­rod­nie­niowa ma miano cho­roby stale postę­pu­ją­cej, zatem wska­za­niem do oste­oto­mii są zmiany zwy­rod­nie­niowe we wcze­snej fazie, zanim doj­dzie do dużych uszko­dzeń chrząstki sta­wo­wej i zawę­że­nia szpary sta­wo­wej (3, 4). Zaletą oste­oto­mii u pacjen­tów po meni­scek­to­miach, z wcze­snymi zmia­nami zwy­rod­nie­nio­wymi jest to, że pozwala ona na jed­no­cza­sowy prze­szczep całej bądź rekon­struk­cję usu­nię­tej czę­ści łąkotki.

Ist­nieje grupa pacjen­tów, któ­rzy oprócz zabu­rzeń osi koń­czyny dol­nej wystę­pu­ją­cych z wcze­snymi zmia­nami zwy­rod­nie­nio­wymi, cier­pią także z powodu nie­sta­bil­no­ści stawu kola­no­wego w sku­tek nie­wy­dol­no­ści wię­za­deł. Z reguły jest to nie­wy­dol­ność wię­za­dła krzy­żo­wego przed­niego, cza­sem z towa­rzy­szą­cymi pro­ble­mami z tylno-boczego prze­działu (wię­za­dło poboczne strzał­kowe, mię­sień pod­ko­la­nowy i tylno boczna część torebki sta­wo­wej). Przy tego rodzaju pro­ble­mach („double, tri­ple varus knee”) korek­cja osi
za pomocą oste­oto­mii jest wska­zana przed jaki­mi­kol­wiek pro­ce­du­rami zwią­za­nymi
z odzy­ska­niem sta­bi­li­za­cji stawu kola­no­wego. Jest to zwią­zane z tym, że przy­wró­ce­nie pra­wi­dło­wej osi zmniej­sza ryzyko póź­niej­szych nie­po­wo­dzeń w rekon­struk­cjach wię­za­deł stawu kola­no­wego ( 5–8).

Prze­ciw­wska­za­nia do wyko­na­nia oste­oto­mii:https://www.fizjoinformator.pl/przeciwwskazania-do-wykonania-wysokiej-osteotomii-kosci-piszczelowej/

E.K.

Jeżeli masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl

LITE­RA­TURA: 

1.             Ber­man AT,Bosacco SJ,Kirshner S et al: Fac­tors influ­en­cing long– term results in high tibial oste­otomy. Clin Orthop 272:192,1991

2.             Noyes F at al ; Knee disor­ders : sur­gery, reha­bi­li­ta­tion cli­ni­cal out­co­mes. Saun­ders Else­vier 2010; 822–825

3.             Hol­den DL, James SL, Lar­son RL,Slocum DB: Pro­xi­mal tibial oste­otomy in patients who are fifty years old or less.A long-term follow-up study. J Bone Joint Surg Am 70:
977–982,1988

4.             Oden­bring S, Tjorn­strand B, Egund N at al: Func­tion after tibial oste­otomy for medial gonar­th­ro­sis below aged 50 years. Acta Orthop Scand 60: 527–531, 1989

5.             Noyes FR, Barber-Westin SD: Poste­rior cru­ciate liga­ment revi­sion recon­struc­tion, part 1: cau­ses of sur­gi­cal failure in 52 con­se­cu­tive ope­ra­tions. Am J ports Med 33:646–654,2005

6.             Noyes FR, Barber-Westin SD: Revi­sion ante­rior cru­ciate sur­gery with use of bone-patellar tendon-bone auto­ge­nous gra­fts. J Bone Joint Surg Am 83:1131–1143,2001

7.             Noyes FR, Barber-Westin SD, Albri­ght JC: an ana­ly­sis of the cau­ses of failure
in 57 con­se­cu­tive poste­ro­la­te­ral ope­ra­tive pro­ce­du­res. Am J Sports Med 34:1419–1430, 2006

8.             Noyes FR, Barber-Westin SD, Roberts CS: Use of allo­gra­fts after failed tre­at­ment
of rup­ture of the ante­rior cru­ciate liga­ment J Bone Joint Surg AM 76:1019–1031,1994