Dr neu­ro­lo­gii Suzanne Dik­ker z Uni­wer­sy­tetu w Nowym Yorku prze­ba­dała na EEG dwie pary tan­ce­rzy tanga. Celowo wybrała ten rodzaj tańca, jako wyma­ga­jący pre­cy­zyj­nej koor­dy­na­cji ruchów od obojga tan­ce­rzy i wyraź­nego roz­gra­ni­cze­nia na part­nera pro­wa­dzą­cego i będą­cego prowadzonym.

W pierw­szej czę­ści eks­pe­ry­mentu tan­ce­rze tań­czyli w swo­ich parach, w dru­giej wymie­nili się z nowymi part­ne­rami, a w trze­ciej tylko stali naprze­ciw swo­ich sta­łych part­ne­rów, wyobra­ża­jąc sobie, że tańczą.

Wyniki wyka­zały, że decy­du­jąca była wspólna taneczna prze­szłość, gdy mózgi tan­ce­rzy od dawna ćwi­czą­cych razem ina­czej koor­dy­no­wały swoją pracę, ich kora przed­ru­chowa (odpo­wia­da­jąca za współ­pracę ruchów całego ciała) była bar­dziej aktywna, nawet gdy tylko wyobra­żali sobie taniec ze swoim partnerem.

Warto więc pozo­sta­wać w sta­łych parach