Pro­lo­te­ra­pia to zastrzyki ze środ­ków mają­cych pobu­dzić fizjo­lo­giczne pro­cesy auto­le­cze­nia orga­ni­zmu. Naj­czę­ściej podaje się dek­strozę, P2G lub roz­twór soli. Celem jest odbu­dowa uszko­dzo­nych mię­śni, wię­za­deł lub ścię­gien, rege­ne­ra­cja stawów.

Jak to działa?

Dek­stroza to cukier pro­sty, który jest naj­lep­szym trans­por­term kre­atyny. Zyskała popu­lar­ność wśród osób upra­wia­ją­cych kul­tu­ry­stykę i tre­nu­ją­cych sporty siłowe, gdyż zwięk­sza efek­tyw­ność dzia­ła­nia kre­atyny o 50%. Dzięki temu mię­śnie mają więk­szą wytrzy­ma­łość i siłę.

P2G – zwią­zek fenolu, glu­kozy i gli­ce­ryny. Fenol to orga­niczny zwią­zek che­miczny o dzia­ła­niu anty­bak­te­ryj­nym. Glu­koza to cukier pro­sty, pod­sta­wowy zwią­zek ener­ge­tyczny. Gli­ce­ryna to dobry roz­pusz­czal­nik tłusz­czów, sta­nowi ważny suro­wiec do syn­tezy wielu róż­no­rod­nych związ­ków che­micz­nych, ma też wła­sno­ści nawilżające.

Więk­szość skład­ni­ków aktyw­nych wywo­łuje tzw. szok osmo­tyczny, który pro­wa­dzi do sła­bej reak­cji zapal­nej. To z kolei zwięk­sza prze­pływ krwi przez tkankę, do zwal­cze­nia zapa­le­nia migrują białe krwinki, trom­bo­cyty i fibro­bla­sty, budu­jąc nową war­stwę kolagenu.

Sam zabieg należy do dość bole­snych i stan ten może się utrzy­my­wać do kilku dni. Aby nie inge­ro­wać w pro­ces zapalny nie podaje się żad­nych środ­ków prze­ciw­za­pal­nych i prze­ciw­bó­lo­wych. Można ochła­dzać obo­lałe miejsce.

Naj­czę­ściej wyko­nuje się serię zabie­gów. Szczyt prze­bu­dowy komór­ko­wej przy­pada na 2–4 tygo­dnie po zabiegu, lecz pełna rege­ne­ra­cja może trwać dużo dłużej.

W Pol­sce nie­wiele ośrod­ków sto­suje pro­lo­te­ra­pię, uwa­ża­jąc ją za metodę słabo przebadaną.

Pro­lo­te­ra­pia wydaje się być mniej sku­teczną metodą i nie działa w tak oczy­wi­sty spo­sób jak auto­lo­giczne oso­cze bogatopłytkowe.

Tym­cza­sem w USA jest pokry­wana przez ubez­pie­czy­cieli a pierw­sza książka na ten temat uka­zała się w 1956 roku (‘’Liga­ment and Ten­don Rela­xa­tion Tre­ated by Pro­lo­the­rapy’’ Spring­field, IL:Charles C.Thomas).

Bra­kuje badań podwój­nej śle­pej próby w celu obiek­tyw­nego porów­na­nia wyni­ków lecze­nia. W odnie­sie­niu do PRP (oso­cze boga­to­płyt­kowe) działa ono szyb­ciej, jest lepiej udo­ku­men­to­wane naukowo, ale też kil­ka­krot­nie droż­sze niż pro­lo­te­ra­pia.

Oso­cze boga­to­płyt­kowe (PRP — ang. Platelet-rich pla­sma) – uzy­skuje się po odwi­ro­wa­niu z krwi wła­snej pacjenta, pobra­nej wcze­śniej tra­dy­cyjną strzykawką.

Zawiera skon­cen­tro­wane krwinki płyt­kowe, które uwal­niają sie­dem pod­sta­wo­wych czyn­ni­ków wzro­stu: trzy izo­mery PDGF (αα,ββ,αβ), TGF-β1, TGF-β2, VEGF oraz EGF. Oso­cze boga­to­płyt­kowe zawiera rów­nież białka odpo­wie­dzialne za adhe­zję komór­kową: fibrynę, fibro­nek­tynę oraz vitro­nek­tynę, dzięki czemu może sty­mu­lo­wać pro­cesy rege­ne­ra­cyjne i jest sto­so­wane w tera­pii rege­ne­ra­cyj­nej sta­wów i ścię­gien, jak rów­nież w przy­śpie­sze­niu pro­ce­sów goje­nia ran i uszko­dzeń u zwie­rząt i ludzi, a ostat­nio coraz czę­ściej w kosme­to­lo­gii w celu odmło­dze­nia skóry.

A.W.

Jeżeli masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt : kontakt@fizjoinformator.pl