Nad­gar­stek cha­rak­te­ry­zuje się bar­dzo skom­pli­ko­waną budową ana­to­miczną, która przy­spa­rza wielu pro­ble­mów w razie stłu­cze­nia lub zła­ma­nia tej czę­ści ręki.

Zamiast jed­nej główki i panewki sta­wo­wej, jak w dużych sta­wach, w nad­garstku mamy aż 8 kości uło­żo­nych w dwóch sze­re­gach.  W skład sze­regu bliż­szego, licząc od strony kości pro­mie­nio­wej, wcho­dzą kości: łódecz­ko­wata, księ­ży­co­wata, trój­gra­nia­sta i gro­cho­wata. Sze­reg dal­szy nad­garstka , licząc w tym samym porządku, sta­no­wią kości: czwo­ro­boczna więk­sza, czwo­ro­boczna mniej­sza, głów­ko­wata i haczykowata.

Tak więc kom­pleks sta­wowy nad­garstka składa się z 2 sta­wów, które razem ze sta­wem dal­szym promieniowo-łokciowym two­rzą zin­te­gro­wana jed­nostkę funkcjonalną:

-         staw promieniowo-nadgarstkowy (pomię­dzy dal­szą powierzch­nią sta­wową kości pro­mie­nio­wej a bliż­szym sze­re­giem kości nadgarstka)

-         staw śród­nad­garst­kowy (pomię­dzy bliż­szym a dal­szym sze­re­giem kości nadgarstka).

Sta­bi­li­za­cję nad­garstka zapew­nia kom­pleks wię­za­deł nale­żą­cych do sys­temu wewnętrz­nego i zewnętrznego.

Wię­za­dła nad­garstka wewnętrzne wiążą kości nad­garstka ze sobą, naj­więk­sze zna­cze­nie kli­niczne posiada wię­za­dło łódeczkowato-księżycowate.

Wię­za­dła zewnętrzne łączą kości nad­garstka prok­sy­mal­nie z kością pro­mie­niową i łok­ciową, zaś dystal­nie z kośćmi śród­rę­cza. Grub­sze i licz­niej­sze są wię­za­dła poło­żone po stro­nie dło­nio­wej, w porów­na­niu z cień­szymi wię­za­dłami grzbietowymi.

Wię­za­dła stawu promieniowo-nadgarstkowego można podzie­lić na 2 grupy:

-         wię­za­dła poboczne: pro­mie­niowe (bie­gnące od wyrostka ryl­co­wa­tego kości pro­mie­nio­wej a kością łódecz­ko­watą) i łok­ciowe  (bie­gnące od wyrostka ryl­co­wa­tego kości łok­cio­wej do kości trój­gra­nia­stej  grochowatej).

-         wię­za­dła promieniowo-nadgarstkowe: przed­nie (przy­cze­pia się do przed­niego brzegu powierzchni sta­wo­wej kości pro­mie­nio­wej oraz szyjki kości głów­ko­wa­tej) i  tylne (promieniowo-nadgarstkowe – two­rzące grzbie­towe wzmoc­nie­nie stawu).

80% osio­wego obcią­że­nia przed­ra­mie­nia prze­nosi się przez staw pro­mie­niowo – nad­garst­kowy, który łączy nasadę dal­szą kości pro­mie­nio­wej z kośćmi łódecz­ko­watą i księ­ży­co­watą. Pozo­stałe 20% prze­nosi się na łok­ciową część nad­garstka za pośred­nic­twem kom­pleksu chrząstki trójkątnej.

A.W.