Bar­dzo czę­sto pacjenci zadają takie pyta­nie czy late­ra­li­za­cja jest tym samym scho­rze­niem co boczne przy­par­cie rzepki. Otóż odpo­wiedź brzmi tak i nie. Dla­czego ? Ponie­waż każde boczne przy­par­cie wynika z late­ra­li­za­cji rzepki, ale nie każda late­ra­li­za­cja jest już bocz­nym przyparciem.

Late­ra­li­za­cja rzepki może być np. fizjo­lo­giczna i spo­czyn­kowa. Przy roz­luź­nio­nym sta­wie kola­no­wym ten­den­cja do prze­miesz­cza­nia się rzepki do boku jest natu­ralna i wynika z ana­to­mii i bio­me­cha­niki. Jest to zwią­zane z tym ‚że głowa boczna mię­śnia czwo­ro­gło­wego jest sil­niej­sza od głowy przy­środ­ko­wej i natu­ralne jest to ‚że może w spo­czynku prze­su­wać rzepkę lekko do boku. Pod­czas ruchu rzepka powinna się śli­zgać cen­tral­nie w bruź­dzie pomię­dzy kłyk­ciami kości udo­wej. Ruch ten powi­nien być spo­wo­do­wany zrów­no­wa­żoną pracą skła­do­wych mię­śnia czwo­ro­gło­wego. Nie zawsze jed­nak tak się dzieje i rzepka zba­cza ze swo­jego toru prze­su­wa­jąc się w stronę boczną. Nad­mierne zwięk­sza­nie late­ra­li­za­cji i kom­pre­sji rzepki przez ota­cza­jące tkanki mięk­kie ogra­ni­czają jej rucho­mość i w kon­se­kwen­cji pro­wa­dzą do bocz­nego przy­par­cia. Gdy taka sytu­acja nie zostaje zauwa­żona i prze­cho­dzi w stan dłu­go­trwały, to może mieć  szko­dliwy wpływ na chrząstkę sta­wową, która po pew­nym cza­sie zaczyna chorować.

Aby jed­nak doszło do prze­miesz­cze­nia rzepki muszą zaist­nieć pewne warunki ana­to­miczne. Pro­blem może być bar­dzo zło­żony i może obej­mo­wać różne czyn­niki. Wymie­nić tutaj należy:

1. Nie­pra­wi­dło­wo­ści budowy dal­szej nasady kości udo­wej takie jak hypo­pla­zja kłyk­cia bocz­nego czy też spły­ce­nie zagłę­bie­nia międzykłykciowego.
2. Nie­pra­wi­dło­wo­ści budowy bliż­szej nasady kości pisz­cze­lo­wej takie jak zewnętrzna rota­cja nasady bądź boczne w sto­sunku do pra­wi­dło­wego umiej­sco­wie­nie guzo­wa­to­ści kości piszczelowej.
3. Nie­pra­wi­dło­wo­ści budowy rzepki. Zali­czyć tu należy zabu­rze­nia kształtu i wiel­ko­ści a także zabu­rze­nia poło­że­nia w sto­sunku do kości udowej.
4. Nie­pra­wi­dło­wo­ści doty­czące tka­nek mięk­kich. Przede wszyst­kim docho­dzi tu do roz­luź­nie­nia przy­środ­ko­wych sta­bi­li­za­to­rów rzepki. Duże zna­cze­nie ma także ogólna wiot­kość apa­ratu wię­za­dło­wego oraz nie­pra­wi­dłowe połą­cze­nie włók­ni­ste z pasmem biodrowo-piszczelowym.
5. Nie­pra­wi­dło­wo­ści w obrę­bie mię­śnia czwo­ro­gło­wego uda a mia­no­wi­cie zabu­rze­nia rów­no­wagi siły głowy przy­środ­ko­wej i bocz­nej; zanik głowy przy­środ­ko­wej; zwłók­nie­nie głowy bocznej.
6. Skró­ce­nia bądź wydłu­że­nia wię­za­dła rzepki.
7. Kośla­wość kolan.
8. Nie­pra­wi­dłowa oś koń­czyny (zwięk­szona ante­tor­sja szyjki kości udo­wej bądź usta­wie­nie stepu w pronacji).
9. Róż­nica dłu­go­ści koń­czyn (powo­duje kom­pen­sa­cyjne zwięk­sze­nie pro­na­cji i nad­mier­nego odwie­dze­nia stopy, nad­mierne zgię­cie kolana pod­czas chodu nad­mier­nego zwięk­sze­nie sił reak­cji nad­mier­nego sta­wie rzepkowo-udowym).

Jeśli chcesz wie­dzieć wię­cej na temat bocz­nego przy­par­cia rzepki https://www.fizjoinformator.pl/zespol-bocznego-przyparcia-rzepki/

E.K.

Jeżeli masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl