OSTE­OTO­MIA- to w orto­pe­dii i trau­ma­to­lo­gii  dzia­ła­nie pole­ga­jące na prze­cię­ciu kości. Może ono mieć na celu poprawę kształtu kości, jej skró­ce­nie lub wydłu­że­nie, poprawę mecha­niki znaj­du­ją­cego się w pobliżu stawu lub korek­cję osi kończyny.

Oste­oto­mie stawu kola­no­wego mają długą histo­rię się­ga­jącą cza­sów dzie­więt­na­stego wieku. Pierw­sze donie­sie­nia na temat oste­oto­mii przy­szły z Europy, zaś po nich, dzięki Coven­try kon­cep­cja sto­so­wa­nia tego zabiegu w celu lecze­nia cho­roby zwy­rod­nie­nio­wej stawu kola­no­wego z towa­rzy­szą­cymi zmia­nami osi koń­czyny dol­nej stała się popu­larna w Ame­ryce Północnej.

Cho­roba zwy­rod­nie­niowa bar­dzo czę­sto zaj­muje przy­środ­kowy prze­dział stawu kola­no­wego, co powo­duje zawę­że­nie przy­środ­ko­wej szpary stawu kola­no­wego i jed­no­cze­sną zmianę osi koń­czyny na szpo­tawą ( prze­ciwna do kośla­wej, czyli popu­lar­nych kolan typu X).

Wysoka oste­oto­mia kości pisz­cze­lo­wej ma temu prze­ciw dzia­łać. Pod­stawą oste­oto­mii jest korek­cja osi stawu poprzez trans­fer sił obcią­ża­ją­cych przy­środ­kowy (za­jęty przez cho­robę zwy­rod­nie­niową) prze­dział stawu kola­nowego na prze­dział boczny.

Redy­stry­bu­cja nad­mier­nych sił obcią­ża­ją­cych pozwala czę­sto na bio­lo­giczną poprawą kon­dy­cji chrząstki w prze­dziale przy­środ­ko­wym i jed­no­cze­snym utrzy­ma­niem w zdro­wiu chrząstki z prze­działu bocz­nego. Można, zatem powie­dzieć, że główną zaletą oste­oto­mii odróż­nia­jącą ją od innych ope­ra­cji jest to, że pozwala ona na „prze­dłu­że­nie żywot­no­ści stawu kola­no­wego”. Jest to ope­ra­cja wyko­ny­wana z wyboru i alter­na­tywna dla endo­pro­tez jed­no­prze­dzia­ło­wych. Dobrze wyko­nana oste­oto­mia może opóź­nić wyko­na­nie endo­pro­tezy, a u nie­któ­rych pacjen­tów nawet cał­ko­wi­cie jej zapobiec.

Klu­czem do suk­cesu wyso­kiej oste­oto­mii kości pisz­cze­lo­wej jest ostrożny i bar­dzo dokładny dobór pacjen­tów połą­czony z umie­jęt­nie prze­pro­wa­dzo­nym zabie­giem chirurgicznym.

Ide­alny kan­dy­dat do oste­oto­mii jest szczu­płą, aktywną osobą z małymi lub umiar­ko­wa­nymi zmia­nami zwy­rod­nie­nio­wymi i zabu­rzona osią koń­czyny dol­nej. Tego rodzaju zabieg można wyko­nać u mło­dego ( pomię­dzy trzy­dzie­stym a pięć­dzie­sią­tym rokiem życia) pacjenta, który cierpi na ból stawu udowo-piszczelowego i chcia­łyby pozo­stać przy aktyw­nym stylu życia. Naj­le­piej jest, gdy pacjent nie ma obja­wów pato­lo­gicz­nych ze stawu rzepkowo-udowego i wię­za­deł. Dodat­kowo staw kola­nowy powi­nien być sta­bilny, z peł­nym wypro­stem i mini­mum dzie­więć­dzie­się­cioma stop­niami zgięcia.

Zada­nie, jakie ma speł­niać oste­oto­mia to przede wszyst­kim reduk­cja bólu, poprawa funk­cji stawu kola­no­wego i całej koń­czyny dol­nej, a także moż­li­wość powrotu do bar­dziej zaawan­so­wa­nej aktyw­no­ści fizycz­nej (takiej, którą ogra­ni­cza allo­pla­styka). Oste­oto­mia pozwala na jed­no­cza­sowe rekon­struk­cje nie­wy­dol­nych wię­za­deł, łąko­tek i chrząstki sta­wo­wej a także nie wyklu­cza póź­niej­szego wyko­na­nia endoprotezoplastyki.

Wię­cej na temat :

1.oste­oto­mia Tomo­fix i Puddu https://www.fizjoinformator.pl/osteotomia-z-zastosowaniem-plyty-tomofix-i-puddu/

2. oste­oto­mia Iba­lance http://www.fizjoinformator.pl/osteotomia-ibalance-jako-metoda-leczenia-zmian-zwyrodnieniowych-przysrodkowego-przedzialu-stawu-kolanowego/

3.rehabilitacja po wyso­kich oste­oto­miach kości pisz­cze­lo­wej: https://www.fizjoinformator.pl/rehabilitacje-po-wysokiej-osteotomii-kosci-piszczelowej/

E.K.

Jeżeli masz jakieś pyta­nia doty­czące tego tematu pro­simy o kon­takt :   kontakt@fizjoinformator.pl